Sonbahar

gözlerin
hüzün karası değildi böyle senin
ve sonbahar makamında değildi
ürkek de olsa
bana ait o bakışların...
yağmurları çok severdin sen
böyle bakmazdın
ağlayan camların ardından
ve göz yaşlarını gizleyen..

ve bahtımız böyle kara değildi bizim
ve kara değildi sonbahar bu kadar...
ve sen
sonbahar rüzgarlarıyla savrulan
sararmış o kuru yapraklarda
yürümeyi ne kadar da severdin
buluştuğumuz o hazan bahçelerinde..
ve bu kadar soluk değildi benzin
ve sen bu kadar sonbahar değildin
ne de ben bu kadar sonbahara hasret...

hasretim..
sevdiğim...
sonum...
baharım..
sonbaharım..

gözlerin
bütün özlenmişliğiyle
içime dokundu,
eski bir sonbaharda çekilmiş
o solmuş resmimize bakınca...
ve bana bu kadar dokunamazdı
şu sonbahar
ve bu kadar mahzunlaşmazdım
ve bu kadar son bahar olamazdım
o hazan bakışlarını
görmeseydim eğer...
ve akşamlar
bu kadar ağlamaklı olmazdı...
ve bu kadar ayaz olmazdı
o puslu ay ışığı...
ve bu kadar dokunamazdı
ay
sonbahara...

sevgilim
hasretim
biz bu kadar yalnız değildik
sonbahar da değildi
ne sen
ne de ben...

özlemin içimde
sonbaharda
kuru bir dala tünmüş
yalnız ve üşüyen bir serçe gibi...
ve o bakışların
hiç bu kadar üşütmemişti
içimi,
ve hiç hissetmemiştim
o yalnızlığını;
dağ başında
kimsesiz bir çobanın
kalbindeki o ıssız ürkekliğin
titrekliğinde..