Sonbahara Beş Kala...

Hiçbir cümlem senle başlamamıştı...
Oysa yüklemi de sendin cümlelerimin öznesi de;
Her ne kadar zamirler seni taklit etse de...
Devrik cümlelerimin kurduğu bir aşk hikayesiydin...
Cümlelerin öznesi, sıfatı, zamiri
Senle birleşince adı aşk oluyormuş meğer...

Mevsimler gibiydik;
İlkbaharda açan sevgilerden şiir yaptık
Şairliğimiz yettiğince...
Sonbahar geldiğinde ise dökülen her yaprak gibi
Biz de sevgimizi kendi ellerimizle kurban ettik aşka...
Ve ben sensiz cümlelerimin devrikliğini ilk kez yaşıyordum,
Sonbahara beş kala...
Her cümleye senden kopan anlamlar yükledim,
Açık seçikti herşey sen gör diye!
Ama görmedin,
Belli ki sevdamın yükü ağır gelmişti devrik cümlelerime!
Görünmeyen bir öznesi vardı cümlelerimin
Ve herşeye rağmen benimdin, bendendin...
Sen benim gizli öznemdin...
Hiçbir zamir senin yerine geçmeye cüret edemiyordu,
Hiçbir belgisiz sıfat sana özenmeyi kaldıramıyordu...
Sonbahara beş kala bittik biz
Ve sen içimde tamamlanmamış bir cümlesin artık öznesi bende gizli...