Sonsuz Bir Zifiri Geceydi Başlayan Kendi Gününde

Korsan kara büyülerin ele geçirdiği sema,
Gök mavisinden sıyrılıp, çalarken siyaha,
Saklandı doğurduğu şimşeğin kıvılcımına
Ve salladığı alev topu kılıcıyla
Katliam başlattı acımasızca;
Kendi yüreğine kelepçeli, tutsak ruhuma...

Kirpiklerim, gözlerinden çektiği simlerle ördü
Ağaçların sabah damlalarını...
Elanın ekvator yağmurları
Yeşil çizgiler doldurdu tuvale.
Sırça bir köşk yükseldi ateş çemberi temelde
Ve saman çöpleri üstünde...

Alev seli arzdan fokurdadı,
İkinci tufanı dünyaya saldı.
Nuh da yoktu bu kez ortada,
Canlılar avaz avazdı yangın anında.
Çatladı kâinat, uçtu semaya,
Korkunç kâbusumun çıldırmış haykırışında...

Gökyüzü yine mavi,
Gülümseyen bakışları alev yeşiliydi.
Uçuşmuyordu semaya aşklar;
Zira sevgi, yangın şehidiydi.
Yıldırım renkleri acımasızca yutuyor,
Hiroşima atom cüceliğinde kalıyordu.
Çayırlardaki kuş ötemiyor,
Gökyüzüne göz kırpamıyordu.

Sonsuz bir zifiri geceydi başlayan.

Kalan mı?
Serabın cimri damlalarla sunduğu,
Bir avuç su idi avuçlarımda
Kana kana içtiğim...