Su Dök Gözlerinle,Üzerime Anne

dokun!anne
aşkın dili/yüreğime
güneşe ak/karanlığa karanlık yüzüme

sokak lambalarının gölgesi düşer
kara şehir gibi karm/aşık saçlarıma
ve u/mutsuzluk tünedikçe
tellerimi yolar
hayatın paslı/içsiz tarağı
ve yine de çözemez
kaderin sardığı,elemli yumağı
işte bu yüzden canım çok acıyor anne
oysa
çocukluğumdaki gibi
yumuşak ellerinle
ör/sen saçlarımı
o zaman
direnirim ölümüne.

ruh arınırken kirinden
günahlar çekilir masumiyetime
çırılçıplak kalmış kadınlığıma
mutluluğu giydir anne..
yüzümün soğukluğunda
marmaranın ıslaklığı
içimi titretir
ot biten kırlar
küstürmüş papatyalarımı
bahar gelmiş memleketime
bitmez kışlar,beni tüketir

beton avlunun
toprak saksısında
unutulmuş bir menekşeyim
ateşin külünden
yeniden doğar mı aşk
su dök gözlerinle,üzerime anne
son kez_yeşereyim