Suçsuz Cesedin Kalbine Saplanan Nergis

solgun bir yağmur sonrası
iki büklüm ayın yüzünde gizleniyor hüzünler

geceyi yırtıp gündüze yaklaşmaya çalıştıkça güneş
aleni satırlarda üşüyor yazlı sesteş
kuş geçiyor gökkuşağının belinden
sessizce ö(r)tüyor nakış nakış işlenmiş sancısını

şark dönüyor habire sağa sola
ona bana
varlığa yokluğa

erguvan serap yüreğinden denizin sırma saçlarına doğru
tenha gök zerresinde tebessüm saklamaya çalışıyor usandıkça şehirden

sedef gibi inci tanesi usunda yorgun ceylan
virane çıkışlarında hazan
eksik bir yan bırakıyor içinden

çığ düşüyor sonra köşeye
çiğ konan bir yaprak mevsimindeyken ömür

hakikat eksiliyorken bugünlerde
yalan konuyor ayan beyan dilime

saklanan sızıntım
kendimi ele veriyor ertesi gün
sabra uzak
hırçınlığa yakın kalıyorum ardından

billur bir nergis kokuyor peşi sıra o yalnızlığın
iliklerine kadar kalbine attığın taşlar kaplıyor yarınımı

usulca pencereyi açıyorum bugün
hıncahınç sevda dolmuş o yanım

iğfal edilen kaygılarımı
karanlığa gömüyorum dün
korkmak sarıyor dört yapraklı yoncamın sonsuz etrafını

eksiksizce
canımı astığım ağaçların çaputlarındaki uzaklığın
dibine kadar gidiyorum

seni düşünebildiğim kadar
düşünüyorum

bir düş geliyor sonra
arka arkaya

aklıma
saplanıyor yokluğun
umarsızca

gidiyorum belki o gün
seni orada görüyorum

elime alıyorum avuçlarını
parmaklarım
kopuyor sonra bazı bazı

vedalaşıyor bahar ilkinden
inzivaya
çekiliyor iyi ki'ler keşkelerin sesinden

sencelerin artık önemi yok
benceler bir ceset kadar suçsuz...

30.04.12