Sükûtumda Tutuklu Sonbahar Makamı

/Ekinler sarışınken bölüşürdük kuşları
Sesimizde başaklar ıslanırdı/

Yüreğime yağmur sesleriyle akarken sen
Darmadağın olurdu ürkekliğim
Sevdana solarken yüzüm
Bakışlarının alazında ısınırdım

Gece vakti,

Yıldızlar hüznü dökerken kucağıma
Ay tutulur
Ve susuşum sığmaz olurdu gözbebeklerime
Yutardım sözcükleri, ağlardı avuç içlerim
S/aklanırdı göğsümde aşkın gözyaşları

Sabah alacası düş/me/lerimde
Tutuklu gülüşlerimin zulasında
Satırbaşı söz/cük/lerimle
Yanlış ama doğru gelen aşkla
Çizerdim suretini tenime

Üşümüş sabahların çatlamış dudaklarında
Buruk bir türkü tadında
Ellerime doğarken tut/arsız güneş
Kim bilir hangi yıldızlar devrilirdi gökyüzünden
Tek tek iliklenerek saçlarıma

Göçmen kuşlar dokunurken rüzgârın ellerine hazanda
Gece kelepçe vururdu gözlerime
Güz şarkısı bitmezdi penceremde
Sus pus olurdu sokaklar
Yine de sana meftun olurdum her sonbaharda

Ey Sevgili,
Bil ki,
Uykuya küs kirpiklerimden
Ben hep sana d/üşüyorum...

10/10/2010 İzmir