Şüphesiz Şiir

Düşünceleriyle anılarının tozunu aldı,
gözüne çarpan
(bakmayın siz çarpan dediğime hep orada duran kanlı ve dahi canlı)
yaralarını tırnaklarıyla bir daha kopardı.

Geçer sandı, bilmez gibi her defasında bir daha kök salacağını
Kurumuş bir nehir ağzıydı göz bebekleri
ve kimseler görsün istemezdi
Ağlamak adamakıllı...
Sarışın vedalardan bu yana hep ayıp sayılırdı.
Hem herkesin fiyakalı bir sebebi vardı gitmek için
hem herkesin ağzının kenarına iliştirilmiş sonsuz bir suskusu...
(bir ölüm uykusu)


Sedyedeki şiir çarptı ruhuna
sedyedeki şiire çarptı gözü
Muhammed, İsa aşkına!
Bütün bu ürkek adımlar
bütün bu saydam yaralar ne kadar da devasaydı!

Saçlarıyla kollarını bağladı
kasıklarını döven bir sancı...
(bilmem kaç bin yıllık bir sancı)
Meryem'den bu yana hiçbir kadına böyle sarılmamıştı
döver gibi kızgın bir demiri
ve sever gibi düşük ihtimalli bir intihar sebebini.


Teşhisi düne kalmış bir morg misafiriydi aşk güveli kefeniyle
Tensiz dudaksız bir sevişme konarken göğsüne
ayakları son kez sallandı..


Bana benzediğini anladı
Ağladı...