Sus Adadım Kendime...

( I )




/Sus adadım kendime;
And olsun kendimle konuşmayacağım artık..../

Mevsimler gelip geçecek katar misali gözlerimin içinden
Düşecek başım el değmedik topraklara
Kan içeceğim kızılcık şerbeti tadında
Saçlarımdan tutup sürüyecekler
Umutsuzluğumu,
Belki de üşüyecek ruhum sessiz sedasız saldığın azaplarda,

Kim ne derse desin yinede

/And olsun konuşmayacağım;
Sus adadım kendime/

Altı üstüne gelmiş düzenlerin
Dışı pembe ambalajlarla süslenmiş angaryalarından
Yılgınlıkların kıyısına terfi etmişken beşer

Silkelenip kendine gelse ne fark eder?




( II )




/Yüzüne kezzap atılmış zamanların ceremesini takmışken boynuna
Gölgelerin hükmü kalır mı?
Düşer mi gölgeler önümden ardıma?/

Budur dünyanın ahvali.
Sen görmezden gele dur çivisi çıkmış bu âlemi,
Ne yaparsan yap tutmayacak dilinden taşan yeminler
Sen;
Bu sevdadan daha günahkârsın.
Ödeyemeyeceksin üstüne biçtiğim bedduanın karşılığını da.
Huzura da hasret kalacaksın.

Kıyamet düzeninde sıralanırken ruhlar
Sırat telaşı yüklenirken vicdanına
Ellerin günahının ipini taşıyamaz olunca
Kaç can kurtarabileceksin ki kendininkini bile kurtamamışken daha?

/Sil gözlerinin hükmünü gözlerimden...
Kem bakıyorsun ayın aksine bilip bilmeden.../

Düşündün mü hiç
Zifir zindan zihnine
Hangi küfür pay düşer?




Boşluğa astığın bir çerçeve kadar manasız kalmışken kelamlarında
G/izi parmak uçlarından damlayan hayatının ne kadarını ç/alabilirsin isimsiz kalmış bu sevdaya?

Şimdilerde aynaya da bakamıyorum artık
Şeytan suretlerin bakışlarını asmışsın giderken ardında
Ölüm muştuluyor şimdi heceler
Ve bilirsin ki
Bu mevsimde
Şehrin günden geceye peydahladığı gebeliğinde
Rüzgâr ölümden yana eser.

Baharın içine sakladığı kokusunu beklerken
Yüzü gülmemiş çiçekler;
Doğmaya gücü yetmemiş günlerin
Karanlığına düşer...



Mayıs'2009 Aydın...