Susmayı Öğreniyorum

bulutlara ektiğin umutlar
yağmur olur düşer
bir gün avuçlarına

eksilttiğin günler
seni yarım bırakmaz
verdiğin emek
bir gün mutlaka geri döner

evet sevgili
söz dediğin
insan işidir
yaralar
kanatır bir yerleri

iki dudak arası yalnızlıktır
kurduğun cümle
başlar rüzgar yine
deli deli esmeye

ve susmayı bilmeli insan
vakti geldiğinde

sevmek dediğin
yalnızlığın çoğul halidir
kalmaktır saatlerce
çok uzak bir şehirde
değer verdiğinin gözlerinde

sen şimdi uyu
ben
senin hüzünlerine
isimler takıyorum
gözlerine sürme şiir
dudakların gece sefası
sessiz öpüyorum

biz olmak
baharın diğer adı
beklemek
hazan saman sarısı
susmak
ayazda mavi karayel sızısı

şehrim giyiniyor
son baharı
ağaçlar rüzgara tutsak
bırakıyor yavaş yavaş yapraklarını

ve ben
susmayı öğreniyorum