Sustun

Yıllar öncesi..
Sanırım bir akşamüzeri
O şehir yalnızlığına kavuşmadan
Sokaklarında çocuklar,
Evlerinde mutluyken insanlar.
Yüreğin buza kesti
Yüreğinde duygular
Dilinde sözcükler sustu...
Dedin tamam..
Gözlerinde gözbebeklerin dondu
Yüzünde gülümsemelerin
Teninde benlerin
Yanağın da gamzen dondu...
İlk o zaman ak düştü saçlarına
Düşlerin... Hülyaların...
İçinde ki esintin sustu...
Önce derinden bir sızı sardı bedenini
Kolların takatsiz kaldı
Elinde parmakların dondu
Kalemin sustu...
İlk günahını işledin diye
Damarlarında kanın dondu
İçindeki sevda çiçeklerin sustu...
Sustun... Sustunnnnnnnnnnnn...!
Sustun da ne oldu?
Şiirler yine yazılıp okundu
Şarkılar yine çalınıp söylendi
Sana inat..
Tenler okşandı ..
Dudaklar öpüştü..
İsterik bedenler yine yoruldu...
Çatındaki serçeler,
Böcekler, arılar
Bak işte dünya gümbür gümbür
İşte görüyorsun..
Kimselere yaranamadın...
Çık artık kozandan
Başkaları için ve hatta benim için hiç değil
Kendin için..
Sesinin yettiğince...