Süveyda

beni adın öldürür Süveyda
masumluğun cinayetini saklar
karanlık noktaların
kanlı örtüsü
kalbim;
beni öldürüyor o, Süveyda !



sen sözlüğün
?S? mahalinin 1837'nci sayfasında
yitik çocuklar gibi beklerdin kalbimi
üstünde temmuzdan bir ?süveter?
altında ?süyek? vardı kırık yüreğini saran



ağlarken
su'yun u'sunda iki damla gözyaşı sın ?sü?
-veyda aaaa!
veydaaaa! duy elleri bağlı çığlıklarımı
adın beni öldürüyor Süveyda!



ey, ses ustası , şair !
sözlük şehrinin şiir kölesi bedbin
söylediğin bu ölümsüz seda ,
en soğuk külleri yeniden yakan aşka değdi
tutuştum Süveyda !



sana canı ben verdim ben yarattım seni şiirde
ama kaç kez öpülecek dudakların
girerken şairlerin yalnız koynuna
kaç kişiye seni seviyorumdur adın
benim kadar kimse duymasın seni
halkımdan başka Süveyda !



Süveyda
aç ve susuz kaldım şiirden
? kölelerin özğürlük şarkısı? kanardı
kırbaç darbelerinde
kabuk tutmayan sesim
piramitlerin taşlarından ağır
söz kayaları taşıdım şiir dizelerine yıkıntılarımdan
köleydim
köleydim
Süveyda!



sen ?Rüveyda?dan
daha güzel bir sessin Süveyda !
ilk sesin sloganıdır ayaklanmış bir halkın
çav bella şarkılarında açacak çiçeğe
baş kaldırdım Süveyda!
baş kaldırdım,
?sen gömmelisin ellerinle beni?