Tabiatı Güzele

Sevdaya çalıyordu gözlerinin rengi,
Başak, altın sarısını saçlarından,
Buğday, rengini teninden alırken,
Hafif, kumrallığının yanında ne de ağırdı.

Güneş kıskanır sanki daha bir içine kapanırdı,
Ayın akça yüzü gökyüzünde nasıl da asılırdı,
Yıldızlar haline yanar, geri sönmeye utanırdı,
Ne mevsimler sensiz geçer, ne de saatler çalardı.

Sokulmaya utanır, üflemeye kıyamazdı rüzgar,
Seviyorsun diye beyazını sana ayırırdı bulutlar,
Saçlarının dibinde saklanırdı özgür yağmurlar,
Çekerdi sinesine çiçek kokusunu baharlar.