Talihsizliğin Müstakbel Zevcesiyim

Ruhsarımın içine saplanan,
Bir duygu çığlığı yankılanıyor kulaklarımda.
Kimse duymuyor ama figanlarımı.
Kimse görmüyor içime çağlayan gözyaşlarımı.

Ezber bozduran gecelerden biriydi bu.
Ben hiç sakinliğin kollarında bu kadar kalmamıştım,
Senin bunca beni benden edişlerinde,
Kendimi kendime yedirdim bu sefer nedense....

Şeytani anlamlar yüklenmişti sanki gözbebeklerine.
Anlamsız bulduğum geçici heveslerin ve,
Tuhaf tutkuların yoğurdu bir hava içinde
Demleniyordun sen sessizce.
Neydi bilinmezlikte yaptığın,
Fesatlık dolu plan acaba yine.
Sen severdin şeytanı,
Ve onun sofrasında olmayı,
Sonrada alet olup onun tutkularına,
Telafisi mümkün olmayan,
Hatalara koşmaya.
Ve hep bir günah keçisi hazırdı yanında...

Benim duygu çığlıklarımın,
Ve gam perver figanlarımın içinde kavruluşumun,
Farkında olmaktan ziyade bu gece,
Yine tecellül etmekti senin derdin aslında...

Hiddet ve sükûnet arasında gidip geldi duygularım,
Öfke nöbetlerine tutuldum,
Parlamak geldi içimden bir anda sana,
Sonra boş ver dedi içimdeki ses
Kavga etmek yerine,
Susmaktı sana verilecek en büyük ders,
Densizliğine en biçilmiş kaftanda buydu belki de.
Biteviye katlanmak yerine çektiklerime,
Yanından Kaçmak ve gidebildiğim
Kadar uzağa gitmek gibi geldi
O anda,
Sonunu ve ne olacağını düşünmeden
iyiye yada şerre...

Kimdim ben?
Neyin nesiydim?
Talihsizliğin müstakbel zevcesiydim.
Hiç gülmez miydi şu gül yüzüm bir gün.
Hem ağlamak mıydı kaderdeki,
Bedbahtlığım,
Diye takıldım kaldım,
Kendi ruhumdaki karmakarışık duruma...

İşte böyle harmanlarken,
Duygularımı tavında,
Karar verdim artık.

Bu kadar aşk
Duyarken sana,
İçimden söküm atmak,
Ve yüreksiz kalmakta olsa
Bu vebale katlanmaya...

Atmazsam eğen bende,
Olacaktım bir deccal ,
Tıpkı senle birlikte.
Çünkü içten içe,
Yüreğimin bile zaman zaman,
Kavruluşları nefretle olmaya başlamış,
Ve kendi içimde kendime,
Zarar vermelerim artmıştı,
Her seferinde.
Sana öfke nöbetlerine tutulup,
Sonra temcit pilavı gibi affetmelerim,
Beni umarsız bir zavallı kılmıştı.

Yorgundum ve yıpranmıştım,
Dönüşü olmayan bu yola girmiştim artık.
Bu aşkın icmalini çıkartıp
Serdim ve kendi içimde oturdum hesaba,
Hep sorun vardı,
Hep kaçışlar,
Hep kavgalar,
Hep ağlamalar,
Ağlaşmalar,
Ve bitip tükenmek bilmeyen kovalanmalar...
Ne vermişti bana acıdan başka,
Kocaman bir sıfırdı yaşanan her şey aslında.

İşte o yüzden kapattım
İçimdeki seni ,
Gömdüm içimdeki sevgini,
Attım ruhumdaki sen dolu olan her şeyi,
Bitirdim, gözlerimin senden başkasını görmeyişlerini,
Kestim senle atan şah damarımı...
Teslim ettim ruhumu yeniden evrene.
Yeni biri başında sevdayla gelip sevgimi isteyene ve
Beni hayata aşk öpücüğüyle döndürünceye kadar ,

Hoş çakal sevgili,
Hoş çakal yaşam,
Hoş çakalın şimdilik yarım kalmış mutluluklar.....