Taşlı Bir Yoldu Sevgin

Taşlı bir yol gibiydi sevgin,
Cam kırıkları üstünde yürüdükçe eridim...

Çan sesleri bölerken sessizliği,
Aşk tükendi,Ben tükendim...

Şavki aya vururken içli sedasını,
Dudakların da sus pus kaldım...

Yüreğinde ki fırtınalarda,
Düşe kalka yol aldım...

Dillerinde lal,
Cevrinde meyhoş bir hal oldum...

Derviş yere vururken asasını,
Gözlerinde fer buldum...

Kınalı koyun yalarken kuzusunu,
Ben uzaklarda yetim kaldım...

Dil söylerken son arzusunu,
Bir acı sözünde kül oldum...

Saçlarında sessiz konuştum,
Kirpiklerinde ince tül oldum...

Şair yazarken şiirini,
Nazenin yaparken bestesini,
Hasta üflerken yarasını,
Doktor ararken çaresini,
Yine mola vermedi hasretin,
Namerde gittim kul oldum...

Azrail almadı son nefesimi,
Kördüğüm oldum çözüldüm...

Duymadı melekler sesimi,
Sitem ettim bozuldum...

Bir bakışınla kurşuna dizildim,
Kurban oldum yüzüldüm,
Mezar oldum kazıldım,
Kağıt oldum yazıldım,
Her cefana razıydım.
Yine açmadı gönül kapısını...

Eller arş-ı aladan isterken duasını,
Dağları denizleri aştım,
Ama bulanık derelerde yine boğuldum...