Tef

Önce,
Uzun havası dinlenir
Çıplak dağlardan inen sevdalarımın ?

O vakit durur rüzgar.
Nefesimde üşür efelerin elleri ayakları

Yüzleri yere düşmüş
İçlerine dar gelen bin yürek
Sessizliği bozarak,
Niyetine girmiş bir haykırışla
Çatırdatırlar İzmir?in kurak topraklarını

Tez vakitlerde gevelenmiş
Un ufak aşk sözcükleri kalır
Dudak kenarlarında

Ruhumun bucaklarında tutulur mutlak hesabı
Geçip giden sevda kervanlarının.

Gün bittiği vakit güneş çöllerime düşer
Elleri kıvrım kıvrım meşk kadınları uyanır geceye
Yüzleri peçeli,peçeleri paralı

Tef vurur ...




Hayat bir kez daha yüzünü açar
Sonrası bir harbele bir kıyamet
Ay düştükten sonra rakıya

Kaybolur?