Tren İstasyonunda

Sıvaları dökülmüş sarı duvarların yanında
Devşirme bir sundurmanın altında
Kimsenin uğurlamadığı kader yolcuları
Beklemedeyiz...
Üç beş kişi birbirinden habersiz...

Raylara yakın duran kalın paltolu adam
Tüttürdüğü piposunu oynatıyor devamlı
Rüzgarın savurduğu yağmur damlaları
Sıvazlıyor saçsız başını
Endişe dolu küçük ama hızlı adımları
İstasyonu arşınlıyor

Horoz şekerini yiyen çocuğuna sarılmış bir kadın
Delik tabanlarından ıslanmış ayakları
Titremesini durduramadığı kemik yığını elleri
Raylara dikili kalmış ürkek bakışları.
Yanıbaşındaki su birikintisine yansımıştı
Yalnızlığın ruhuna bıraktığı ızdırabı...

Köşede sessiz bir ihtiyar, elinde gazetesi
Burun ucuna düşmüş kavanoz dibi gözlükleri
Buruşuk elleriyle düzelttiği kasketi
Yüzünde ise saklayamadığı kasveti
Ayakta duruşu bile hayata iğreti
Geçmiş seneleri hatırlayışa sebep oluyor.

İçi pişmaniye dolu sepetiyle
Duvar dibine çökmüş bir yeni yetme
Kıvırmış paçalarını ıslanmasın diye
Sessizliği bozan bir ıslık dilinde
Soğuk ayazın kavurduğu teninde
Bakarken içimi ısıtan koca bir gülümseme

Akşamdan kalma bir sarhoş gibi sallanan
Peron yazılı tabelanın altındayım
Boş bir kitap misali gözlerimi kapattım
Küskün düşlerimi üzgün anılarımı arkamda bıraktım
Düdük sesiyle kendime geliyorum
Yetişmek için trene bir telaş başlıyor

Son kampana haykırıyor

Nereye bu yolculuklar ?
Kaçış mı...
İltica mı...

Memleketten uzağa çıkış mı ?
Gurbetten dönüş mü ?

Nereye bu yolcular ?
Yeni başlayışlara...
Sorgulayışlara...
Hesaplaşmalara...
Yüzleşmelere...
Ödeşmelere...

Mülteci mi ?








15.06.2007