Tut Ellerinden Düşlerimin/Mim

Kal biraz
kal ki anlatayım yalnızlığın yazılmadığını.
Hayalleri olanların değil,
hayalleri ölenlerin uyuyamadığını.!

Uçurumun kenarında birikiyorum adına
yoruldum, tut içimden geçenleri.
Adın ki puslu bir şiir soğuğu
bıraktığın kadarım hala,
üşümek kokuyor ellerim...

Büyüdükçe artıyor kavgalarım ''Sen'' batımlarında
hep acılardı arda kalan
hep yağmur y/arası damlalar
bu yüzdendir düşlerimi yudumladım
ve hep
mutsuzluğunla sınandı gülüşlerim...

Sen bahanesiydin de sevmelerimin
ben hep mutsuzluğun ertesine u/yandım
bir şiirin tınısında d/üşüyordun geceme
dudağın,
kokusunu üflüyordu cennetin
ve tebessümün
güneşiydi gözlerime kurulu şehrimin...

Şiirlerimi böldün en hüzünlü hecesinden
hangi şehir soğuturdu ki açtığın yaraları
hangi yağmur sel olurdu yangınıma..
Şarkılar yağmalanırken ömrümden
birer birer
kendine gömüldü serzenişlerim...

Her aşk kendi içinde çoğalır kan kaybettikçe
bakışlarında suskular ülkesi kurulur.
Ben ki yeminliyim küçük harflerle konuşmaya
dar gelir hayat sokaklarıma
en acımasız mevsimde bile
ayrılığın resmini taşır yüreğim...

Yüzün tüm çağlara utangaç bir pusula,
alıp götürür beni bilmediğim şarkılara..
Bir adı olmalı kendinde kaybolmanın,
acıyı solumanın bir tanımı olmalı,
sığınmalı mevsimsiz bir limana.
Sesin ki,
en sevdiğim şarkıdır dilimden düşürmediğim...

Fikrimi sana buladım bu gece
üstüm başım ''Sus'' içinde
kıyametim ol
kopsun ürkekliğim/

Kal şiir gülüşlüm
kal ki takvimler yorulana kadar seveyim seni
tutuşmaz gölgem ben alev alev yanarken,
gidişin dudağımın ucunda kanar.
incinirim.
Kal ki,
tut ellerinden düşlerimin.



Not: Şiirimi, ''Bir Fotoğrafa Şiir Yazmak'' konulu yarışmada birincilik ödülüyle taçlandıran tüm seçki kuruluna teşekkürler eder, saygılar sunarım.