Tutunamadım
Uzaklara kanat çırpıyor martılar
Son ışıklarında ıssız limanın
Esrik melodiler geziniyor dilimin ucunda
Tam ortalık yerinde bir mermi deliği alnımın
Gözlerini unutamadım!
Buzullardan esiyor sanki rüzgâr
Ölüm sessizliğinde bütün caddeler
Dirhem olsun kımıldamıyor hayat
Soğuk kaldırım taşları gibiyim
Gülüşüne doyamadım!
"Gün geceye dönüyor mavide
Gece önümde simsiyah duvar"
Resmigeçitte yine anılar
Güllerin dikenleri dökülüyor avuçlarıma
Suretimde erirken yakamozlar
En uzak yıldızda özlenen bir bahar
Ellerine dokunamadım!
Şiir bitiyor heybemde, tıpkı hayat gibi
Bir kanat çırpımı mesafede ölüm
Giderek yaklaşıyor ruhuma
Zihnimde uçsuz bucaksız koyaklar
Düşerken tutunamadım!
Sana susuyorum ey yâr!
Günlerin ötesinde bir gün olmalı
Yeniden sevişmeli gözlerim gözlerinle
Boş beşik gibi sallanırken hayal
Yokluğuna alışamadım!
Çok hızlı bir tren Geçiyor içimden Vagonları bomboş. Bakıyorum Hiçlik yüklemişim gecede Geçmiyor vakit Geçen onca güzele inat Koca bir dünya bağlanmış gövdeme Derin bir boşlukta sallanmaktayım. Çektikçe kımıldamıyor zaman Her şey donmuş çevremde Sesleniyorum Sevdiğim diye Kelimeler havada kalıyor Bir buz parçası gibi Boşlukta düşüp dağılıyor.
Öyle bir yürüyüş ki bu Hayat peşimizden koşuyor Lakin yetişmiyor sevinçler mutluluklar Öylesine yürüyoruz Bir yanımız hep Boş, Durup yaşamaya vakit yok.
bu güzel şarkılarını döküldükçe şair...heybesinde şiir bitmezmiş hiç.. özündür ... sana ve güzel eşine sevgiler gönderiyorum
Kalem en çok bu anı seviyor ...Duygu yüklü anlar ve hüzün dolu mısralar...🙂
👍👍
Teşekkür ederim sevgili Banu.İyi sabahlar dilerim lapa lapa kar yağışlı İstanbul'dan
Çok duygusal bir şiir sevgili İlker yarın tekrar geleceğim şiirinize ve tekrar tekrar okuyacağım emin olun tebrikler