Üçüncü Sayfanın Şiiri

-çok neden vardı düşünmek için ölümsüz olduğunu
ben inanmak istedim ölümlü olduğuna, bencilliğimden-

güvercinlerin kanatlarını ateşe veren karanlık bir inançla
sevdiği kaldırımların en ucunda verdiği can arayışı, kimsiz
köre dönen gözleri, bakacak ne kalmıştı gök rahminde
tutmayan elleri, rüzgar kesikleri zaten kanatırdı dilini
böyle bir büyük hiçlenmek istedi hep böyle iri kavgalarla
ağaç kovuklarına tabutlanan yüz yıllık yalnızlığı
süt inen teninin orta yerine, santim santim masumiyet

aydınlık şafakların ihtilaline vurgun yaşayıp gitti öyle sessizce
şu dünyada hep zaten büyük kıyametler sessizce kopar
hangi köprü altının bağıra çağıra ağladığı bilinir
hangi asitli şiirin ruhu çığlıklarla yaktığı
köşenin kedisini çok sevdiği duyulmamış şey değildir
köşede ıssızlanmanın verdiği keyfi
ve sadakati şaşkın bir biçimde kedilerde bulduğundan

rüyasında taşıdığı intiharları bileklerine kazıdığı bir vakittir

fakat böylesi onu da yıktı sanırım

kim dedi
vurdular
niçin dedi
vurdular
durun dedi
vurdular

en kötüsü o gazete kağıtlarına sarılan kendini hala güzel bulur ve güzeldir hala

sunu

gökten bir yıldız iniyor göz kapaklarına
ulu kargalar oyuyor ışığın içini

Beyoğlu yüz çeviriyor
biz konuşmuyoruz

-ehemmiyetsiz kelamlar-