Uçurtma Avi

sende 5 ben diyeyim 6 yaşlarında küçücük bir çocuğum savaşın ortasında...
sende afkanistan ben diyeyim hakkari yüksek ova,
koşmak, oynamak, çocuk olmak varmı sanırsın buralarda?
ben söyliyeyim hayır olmaz, olamassın burada çocuk asla!

en son sokakta bir bisiklet görmüştüm,
lastitiği patlak, boyası dökük
ona bile içim gitti inan, benim olsa diye düşünmüştüm...

en son kuru bir ağaca takılı bir uçurtma görmüştüm,
yırtık, ipi kopmuş, yıpranmış...
annem gitti...
aldılar onu benden babama söylemiştim,
ne olur alalım baba, ne olur...

sende 10, ben diyeyim 12 yaşlarında küçücük bir çocuktum kan revan arasında...
sende kocaeli, ben diyeyim sumatra...
can derdinde anne baba derdinde büyüde, nasıl çocuk olunur gör burada...
anlarsan anlatıyım bir kaç rüya,
ben her gece kah bir bisikletteyim,
kah uçurtma avında...

anlasan anlatırdım derdimi sana,
ama boş ver gözün kör olmuş para, mevki hırsıyla...
hem nereden bileceksin ki çocuk olmadan ergin olmayı,
nereden bileceksin ki,
gözünün önünde annenden, babandan olmayı,
nasıl anlarsın ki savaşın, afetin açtığı yarayı,
kan kokusumu duydun sanki
ölüm kokan sokaklardamı uyudun geceleri...
inan kader kurdu bana en kötü heceleri
ben her gece imdat! sesleriyle yatıp,
her sabaha anne...baba... diye uyanıyorum,
inan her nefes aldığımda genizlerimde kan kosu buluyorum...
ben bazen halen daha uçurtma avlıyorum...