Üfleseydim Yüreğine Yaşatabilir miydim Seni Annem

'' Ve bir çocuğun hüznüne kazınıyor gülüşlerimizin paramparçalığı, Hayat çocukları büyüterek üzen bir masaldı.''


Yaralı bir kuşun kanat çırpışı gibiydi
Elimi son tutuşun
İçimde binlerce cam kırığı
Yüreğim kanıyor ANNEM
Kulağımda kıyamet uğultusu
Soluğum kesiliyor ANNEM
Hele o son bakışın
Gözümün önünden gitmiyor
Ağlama!
Gözünden akan her damla yaşa
Kurban olurum ANNEM
Seni kaybetmekten öyle korkuyorum ki
Düşüncesi bile titretiyor yüreğimi
Sen olmadan yaşayamam
Sensiz geçen bir gün bile
Yaralar yüreğimi, acıtır canımı
Sensiz ölürüm ben ANNEM
Gözlerin benim gökyüzümdü
Binlerce yıldız parlardı içinde
Gülüşlerim son bakışında dondu ANNEM
Gidişin göz yaşı olup aktı
Yüreğim ıslandı
Yokluğun sudan çıkmış balığa çevirdi beni ANNEM
Çaresizlik diye bir şey varmış yaşamda
Ben bunu yeni öğreniyorum
Kim aldı yıldızlarımı?
Her yer neden karanlık?
Yüreğimden akan yağmurlar ne zaman duracak?
Tanrı, hayata başlangıcım da sunmuştu seni bana
Gözlerimi ilk açtığım da
Mavi bir çift göz bana bakıyordu
Sinenden burnuma masumiyet kokuyordu
Sevdiğim tek koku oydu ANNEM
Ve şimdi tanrı seni almak istiyor benden
Ben hayatta hiç bir şeyimi kaybetmedim
Çünkü her şeyim sendin
Eğer ömrünü uzatacağını bilseydim
Son nefesimi yüreğine üflerdim...