Üfleseydim Yüreğine Yaşatabilir miydim Seni Annem
'' Ve bir çocuğun hüznüne kazınıyor gülüşlerimizin paramparçalığı, Hayat çocukları büyüterek üzen bir masaldı.''
Yaralı bir kuşun kanat çırpışı gibiydi
Elimi son tutuşun
İçimde binlerce cam kırığı
Yüreğim kanıyor ANNEM
Kulağımda kıyamet uğultusu
Soluğum kesiliyor ANNEM
Hele o son bakışın
Gözümün önünden gitmiyor
Ağlama!
Gözünden akan her damla yaşa
Kurban olurum ANNEM
Seni kaybetmekten öyle korkuyorum ki
Düşüncesi bile titretiyor yüreğimi
Sen olmadan yaşayamam
Sensiz geçen bir gün bile
Yaralar yüreğimi, acıtır canımı
Sensiz ölürüm ben ANNEM
Gözlerin benim gökyüzümdü
Binlerce yıldız parlardı içinde
Gülüşlerim son bakışında dondu ANNEM
Gidişin göz yaşı olup aktı
Yüreğim ıslandı
Yokluğun sudan çıkmış balığa çevirdi beni ANNEM
Çaresizlik diye bir şey varmış yaşamda
Ben bunu yeni öğreniyorum
Kim aldı yıldızlarımı?
Her yer neden karanlık?
Yüreğimden akan yağmurlar ne zaman duracak?
Tanrı, hayata başlangıcım da sunmuştu seni bana
Gözlerimi ilk açtığım da
Mavi bir çift göz bana bakıyordu
Sinenden burnuma masumiyet kokuyordu
Sevdiğim tek koku oydu ANNEM
Ve şimdi tanrı seni almak istiyor benden
Ben hayatta hiç bir şeyimi kaybetmedim
Çünkü her şeyim sendin
Eğer ömrünü uzatacağını bilseydim
Son nefesimi yüreğine üflerdim...
Yavaş yavaş herkes terk ediyor bizi.
Hep birlikte çıktığımız ve hiç bitmeyecekmiş gibi görünen o yolda, içimizin tüm ışıklarını yakmış, tüm kahkahalarımızı yüzümüze, tüm sıkıntılarımızı içimize asmış yürürken, her dönemeçte, her sokak bitiminde, her yol ayırımında biri sessizce ayrılıyor bizden. Kimi zaman farkına varmadan, kimi zaman hafif sarsıntılarla ama an geliyor ki yüreklerimizi yıkarak yerlere bırakıyor birileri bizi
Ne garip şu hayat dedikleri,
Tüm acımıza, yalvarışlarımıza, isyanlarımıza ve onca sevgimize rağmen onları yoruldukları yerde birkaç avuç toprak, birkaç taş parçası ve derin çukurlara emanet ediyor ve sonra geride kalanlarla bıraktıklarımızın acısını paylaşıp, bir sonraki yol ayırımında aramızdan kimin ayrılacağını bilmeden yolumuza devam ediyoruz.
Kurulan hayallerimize karışan yıkıntılarımız, gün içinde kaybolup giden düşlerimiz, ölümlerden kalan derin boşluklarımız ve bırakıp gidenlerimizin hatıralarıyla gün be gün eksiliyoruz
Ölümler hep acıdır. Ama ilk kez, Hem de tam can evinden vurulmuşsan Geriye hiç unutulmayan ve hep sayıklanan bir acı, bir isyan ve dayanılmaz bir yalnızlık bırakır.. (Nilüfer Akbay-2001)
son nefesimi yüreğine üflerdim annem.... keşke yapabilseydik... severek okudum..