Umudu Siyah Kendi Beyaz Bir Kadın

Siyah beyaz fotoğraf yüzünü yakalamış sımsıkı onun.
Perde, zühre yıldızını, kadınını gizlemiş geceden
Bekliyor sonkertede penceresine doğacağı.
Umudun hayaliyle mest olmuş gibi gözleri
Pencere hayranlıkla bakıyor kadının yarın kenarına.
Loş odasında eşyalar yıllanmış, güzelliğinde
Bakan gözleri kör edip görmemek mi bu kadını?

Kirpikleri örtüyor yol bekleyen üşümüş gözlerini
Kadın, beyaz; umuda senin için yaratılmamışsa kadın?
Secale de ayıp gerdanında inci kolye arkasına saklanıp.
Kadınlığının alımı suç yazarken genç gönüllerin aşkında,
Yapma, yaralama, sevmeyi yeni öğrenen bir çocuğum ben.
Keşkeleri yazmadım daha senin için gonca gülün hesabına.

Mavi bu fotoğrafın rengi olamadıysa maviye ayıp.
Emanetini çalsın istemem hayırsız biri olarak cayıp.
Hayalinin dalına salıncak kurmuş karaları sallayıp.
Marallı bakma bana caddeden geçenleri sen aşk sayıp.
Elle aşk yazmak lekesiz kirpiğinde ki demir sürmene kıyıp,
Tarih gibi inan inkar etsem g ü z e l l i ğ i n i şu gözlerime ayıp

Bir kadın ama bir kadın henüz harflerini bahşetmemiş adının
Ve çehresinde insana özgü hataları çatlamamış bir kadın.
Koynunda hayata kendi dokunuşunu vermeye korkan elleri
Ve uktesine kepenk indirmiş ve hani bilemediğim göz rengi.
Anadolu'nun hangi şehrinde bıraktığını bilmediğim özlemleri
Materyalist bir dünya mı seni peşinden o pencereye sürükledi?

16ocak10