Umudun Vardı Bir Zamanlar Umutsuzluğumda...

Umudun vardı bir zamanlar umutsuzluğumda...


Hiç kimse ruhuma işlemedi senin kadar
Gözyaşlarımı hiç kimse döktürmedi her gece
Yalnızlığa dem vuramadım yokluğun kadar
Oyda dudaklarında ki tebessümün bile olamadım
Seni senden bile çok sevdiğim halde...

Bilmem ki nedir bu biçare anlarım
Vuslatın yüreğime zincir olmuş bağlamış seni bana
Karanlıklar gündüzlerime esir olmuş
Artık hep karanlıkta hayal ediyorum yokluğunun resmini...


Ve gittin bir elveda bile demeden...


Dur gitme dercesine kapanmadım mı ayaklarına
Acı veriyor deyip
Lanet okuduğun şiirlerimi yırtıp atmadım mı senin için
Kalbimi senin rüzgârına verip kanatlanmadım mı senin yüreğine
Şimdi her şey karanlık hem de zifiri
Ve her şey senin kadar vuslat buğulu senin kadar zemheri...

Kokun sinmiş şiirlerime
Yırtıp at desen olmaz yapamam
Hicranın buğulu her bir harfi gömemem toprağa
Sen yoksun farz edip sığınamam yokluğunda doğan boşluğa
Varlığının güzelliği satırlarıma mezar olsa da dolduramam boşluğunu
Solamam artık sensiz bu havayı
Al bu canımda senin olsun
Sende toprağa göm bu deli sevdalıyı...