Umutsuz ve Sahipsiz Çocuklara

Beni duymadığını biliyorum,
ey insanlık..
duymak istemediğini,
zaman zaman kıskandığını,
yerimde olmak istediğini bile..
aklından geçen olanca,
imrenmişliği...
ve bayrammışçasına sevincimi,
yaşamak istediğini biliyorum...

oysa sen bilmiyorsun,
kaç gecenin sabahını zor ettiğimi..
olanca bataklıkların,
dibine kadar defalarca batıp,
bir dost eline muhtaç,
ne kadar kan ağladıgımı bilmiyorsun sen..

ve sen ey insanlık,
sanıyor musunki gülerek açtım gözlerimi,
acıdan gözgözü görmeyen sisli gecelere inat...
zor kazanılmadı bu hayat,
boşuna zorlama kendini,
olamazsın sen...

çiçeği burnunda bir yaz sabahının,
ardından olanca çığlığıyla intihar edişini...
nice yangınların ortasında,
ayakları parçalanana kadar koşmayı,
anlayamazsın sen...

sanma ki bir mutlu an ile dogumlar oldu,
doğmadan kaç kere ölünür,
duyamazsın..
bana bakma sen insanlık,
zorlama kendini,
o trajediyi yaşayamazsın,
bir kanlı bayrak gibi çırpınamazsın,
sokaklarda..
ki o sokaklar,
kaç anneyi bagrına gömdü,
cumartesi akşamlarında..

çırpınma boşuna,
sen hiç çocuk olmadın,
pamuk şekerli pazarlarda..
kaybetmediler seni,
kalabalık savaşlarda..
benim için ağlama insanlık,
havada kalır ,
bütün üzüntülerin..
sen beni duyamazsın...

çünkü sen insanlık,
senin bayramın olan hiçbir günü,
kaybedilmiş geçirmedin sokaklarda..
boşuna zorlanma..
yaşayamazsın sen;
mutlu çocuk olmak yürek ister böylesi zamanda..

** 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız, ülkemizin umutsuz ve sahipsiz bütün çocukları için Kutlu Olsun**