Unutmalara Tutundum...!

yorgun gece
ve
simsiyah bir gökyüzü
görüyorum !
şimdi ;
bir diri
bin ölü...




göğsümün sol tarafında ince bir sızı
telaşlı koşuşturmalar
dudaklarımda dinmeyen nağmeler
anlıyorum !
artık ;
bir gelip
bin gitmeler...





kendime bile yetemiyorum
kelimelerim aç kurtlar gibi
beynime ilişmiş
sözcükler
örtmüyor yanlızlığımı
yakışmıyor fotoğraflara
gülücüklerim..





ben hep gizledim öfkemi
korudum kendimi
kara cehennemlerden
hayaller bıraktım gölgeme
toz pembe düşlerimden
elimde kalansa sadece
yanlızlık
her saniye biraz daha büyüyen
ölümü
önemsizleştiren
değersizleştiren..





hayatın en insafsız yerindeyim şimdi
kendimi çıkarmaya çalışıyorum
o yıktığım duvarların altından
bedenim hayatımın ortasında gezinip duruyor
kalbimin aynasında
kaybettiklerimi arıyorum
herkes benden bir parça alıp
kaçıyor...




iki lokma acımsı şiir tadı var
yüreğime sığınan
saklıyorum
saklamaya çalışıyorum
erteliyorum duygularımı
biliyorum !
bundan sonra
hiç birseyin sonu
her şeyin başlangıcı...





kaç sevda yaşadım
bu zamana kadar
kaçından istemeyerek vazgeçtim
unutmalara tutundum hep
üşüdüm
örselendim...





kaç kez düştüm bir hayalin peşine
kaç sabah bu aşk
ölü doğdu ellerimde
seni her unutmak isteyişimde
o mezarda kaç kere öldüm
kan ter içinde
ve
kaç öğlen vakti
ezan saatinde gömdün seni içime
seninle birlikte kendimi de..




..............artık
...........................hayatım ölene kadar sessizlikte !