Ustura Kesiği Adın

İsyankârlığımın ceremesini yüklendim sırtıma;
Şimdi yağmura teslim bir şehrin akan günahlarında boğuluyorum.

Gökyüzü renksiz...

Kaybettiklerim mi içimi böylesine dağlayan?
Yoksa dilime dolanan küfürlerin ağırlığımı bastı ruhumu
Anlayamadım...

Gözümü sabitlediğim otobüs camından akıp giden yola inat
Yerinde sayan hayatımın labirentlerini çözme telaşındayım,

Sevişince reşit olacağını sanan ergen ruhların
Kemiklerini sızlatacak kadar ağır küfürler biriktiriyorum dilimde.


Gözyaşı şişesi konmayacak ölünce başucuma ki,
Akıtacak gözyaşımda kalmadı.


Kimliksiz şehirlerin katline merak saldığım günlerde
Geceyi bile donduracak kadar soğukkanlıyım.

İsmini bilmediğim bir sokağın köşesine sinmiş
Tanıdık yüzler arama telaşına düşmüştüm;
Karanlık,
Aydınlığa tövbekâr düşlerimi sarmaladı.


Efkârı, yüzgörümlüğünü takmış bir gelin gibi aldım koynuma,
Şimdi yokluğunla halvetim...
Çarşafımdaki kan,
Bekâretini ispatlayan gözlerimden kalma.


Hatırlamazsın,
Kılıfsızdı bana söylediğin tüm yalanlar
Ve şehrin üstüme giydirdiği
Etiketi ilk sahibinde kalmış gibi iğreti bir yalnızlıktı,

Kimdim?
Ve kimdi aralığın içine saklanmış ayaz gibi gözlerimi puslandıran?

Elimi nefesinde ısıtacak bir bakışaydı feryadım,
Ve dilime yapışacak bir duaya eş değerdi adın

Bulamadım...


İçim, parçalanmış sevdaların dağıldığı sokaklardan farksızken
Yoksul zamanların
Güvensiz saatlerini doldurdum cebime.

Ben ki;

Varlığının yitişinde
Cinnetin eşiğine gelecek kadar sevmeseydim seni,

Aşı boyalı bir hayat içinde
Senli yokuşlar bulmasaydım kendime,

Kehribar renkli düşler yaratmasaydım
Ve erguvanlar çizmeseydim bedenine,
Kokuna böylesi tutulmazdım...


Git şimdi;

Kırık kaburgalarımdan arta kalan parçalarla
Yeni bir can yaratacak kadar doğurgan değil aşkım...

Ellerim bile donmaya yüz tutmuş bakışlarımdan kaçarken,
Yüzün yabancılaştı dilime.

Ardımda sadece
Ustura kesiğinden can sızdıran adın kaldı...





Aralık'2009 Aydın...