Üşü/dün/dü

Avuçların uvertürü
Sıyrılır bakışın yüzü
Ufkun derinliğine bırakır gönlü

Soğuk güneşi giyinir keder
Siyah yorganı üstüne çeker
Denizi öpüp usulca kıyılara vurur seher

-İçini seyreltip susturan geceyi hikâye eder -

Mehtabı bulutlara dolanmış
Kaç uğrağın elvedasını taşır yelkovan
Fırtınayı allak bullak eden katran kanadında
Ölmesin diye düşler
Ay süzülüp koşsa
Serin neslinden
Söğütteki yeşil eğilip bükülür
Kavuğundaki toprağın sessizliğinden

-Mezhebi değişmiş bir taş yıkar bu nehirler-

Şimdi penceremde ağlar
Sisli keyiften dönmüş birkaç damla
Perdeler şahlanmış hüznünden
Artık anlatmaz beni
Geç kalmış yağmur

-Üşüyenlere yalnız uyanır mevsimler-