Usulümce Kendimden Ayrılış

g/özlemlerime dayanarak söyleyeceğim tek şey Ankara uzak bir şehir !

En başından başla saymaya
ay vurulurken pemceremde havlayan zifir nöbetlerini
güneşin yelesine takılan o üryan sebeplerimi
ve beni...

Bu şarkıların dilini unutuyorum
beni burada bırakıp
annemin göğsünde soluyorum melankoli seslerimi
nicedir havam değişmiş
nicedir annemin nefesi beni özlemiş
bir yanım bozkır rüzgarı
bir yanım meğer halay sesiymiş...

Bölündüğüm mekanları aynalarıma astım çocuk
usul usul devriliyor yüreğime bu kırık senfoni
yaban devşirmesi duruşum !
Bozuk plak gibi bütün şiirler
her yana savrulan beni soruyor
söyleme çocuk !
Bana hangi taşın altında saklandığımı
hangi suskularla sırlaştığımı
söyleme...

!

Dedim ya ben bu şarkıların dilini unutuyorum
bir fasıl başlat şimdi bana
kendimi hayatla uyutuyorum...

( her şeye benzediğimden bu yana hiçbir şeyim olmad