Üşürken Ellerim

Sensizliğin ikinci baharı
Yapraklar teker teker dökülüyor
Ruhum bedenime sormadan
Birden bire yok oluyor

Sensizliğin ikinci baharı
Güller bir bir soluyor
Yağmurun kokusu birdenbire
Kokunu alıp uzaklara götürüyor

Sensizliğin ikici baharı
Yanan ateş sokağı ısıtıyor
Kalbimin derinlerinde bir fırtına
Bütün şehri ağlatıyor

Sensizliğin ikinci baharı
Tabutunu götürenler zar atıyor
Buralar hiç değişmedi
Ahmet amca yine semaveri yakmaya koyuluyor

Ve işte sensizliğin ikinci baharı
Benim yine son baharım oluyor
Üşürken ellerim
Mezarında yine seni bekliyor...