Üşüyorsun Sevgili....

gece ayaz,
beton sessizliğinde zaman
ay birikintilerinde
köhne şiirlerde
üşüyorsun sevgili....
gölgen de susmuş
kendinde...
birşeyler mırıldanıyorsun
siyahın kahrı üstünde
belli maya tutamadın bugünde
üşüyorsun sevgili...
kızıl kalabalıklarda
alaca yalnızlıklarla
terler içinde.....










üşüyorsun sevgili...
sesin kalın
yüreğin ince
yürüyorsun caddelerde
yorgun ve çıplak ellerin
binlerce rubai fikrinde
etrafa bakıyorsun
kuşkulu gözlerinle
gülme...
adın çıkacak deliye
aşina bir yüz arıyorsun belki de
üşüyorsun
mahzun bir ifadeyle
annen geliyor aklına
acı...
bu...
işte...








yağan kar yağmalıyor bedenini
dilin ölüm sessizliğinde
ruhun uykuya dalmış
düşlerinse düzmece
dudakların yanarken
şuursuz kalıyorsun
içinde
sarılmak
özlemek
öpüşmek
öylece...




üşüyorsun sevgili
aşktan vazgeçtiğinde...
üşüyorum sevgili
seni düşündüğümde.....