Utanç

maviden uzaklaştı zaman
sis çöktü dağlara eski bir yalnızlıktan
seslerini de alıp gitti küskün anı kuşları
solgun gri bulutlar yine ağladı
sustu sonra
rüzgar indi





içimde yıkık bir şehirdi
ıssız sokaklarda canlandı gölgeler birer birer
ayazdı ellerimde gece
üşüyordu kaldırımlarda
her nereye baksam
açlıktan ölmüş çocuklar
kendi dillerinde hepsi
mecalsiz sorgularda
ve
bir ümitte sarınmış gölgesini
" anne " diyordu ararken annesini





gelmişe geçmişe saydırmak'tı dilim döndüğünce bu yolculuk
şimdi tüm yaşanmışlıklardan utanmak' tı sadece





öylesi nadir
öylesi küçücük
öylesi uzaklarda artık
-bu ölü çocuklar gibi-
şimdi çoktan geçmiş özlemleri
gülümsemişlikleri
ve
kırık dökük ruhların anı sayfalarında
-buram buram tüten hasretleri-





değil ki o eski gülücükler
maziye karışan zamanlarda
annemden emdiğim her bir damla süt için bile
bende kalan
çaresiz bir suçluluk duygusu
bu karanlık
bu yağmurlu
bu ayaz sokaklarda


bir utanç şimdi ...



09 / 11 / 2015 istanbul