Uykunun Başkentine Ninni

?Kız olursa pembe, erkek olursa mavi... Ölürse beyaz giyer bebekler?



Annesiz günlerde bebekleri emziren Hacettepe yokuşu bilir
iç çekişe muzdarip masalları kaldırımların anlattığını
Ankara'nın özlemek olduğunu o yaşta öğrenir emzikler
sessizlik takılır kundağa nazar boncuğu yerine
ahşap beşik salınır gecekondunun kirpiğinde

Samsun yolunda uykular asfalt kokusuna uyanır
solgun yüzlerde seher vakti kimsesizliği
memleketin zemherisinden uzak ninnilerin koynunda



masallarım uykusuz kahramanlarımın adında kara leke
bilmezdim yaban olduğunu yolların doğmadan önce



umutsuz babanın korkak elleri yüzüne vurur hasretin
tırnaklarında benimsenmiş şefkatin beyaz artıkları
kir olan yerde menekşe açmaz diyenlerin yüzünde utanç
boğulur gün doğumunda üveylik bebeğin genzinde acı

kalır geriye arındığı yetimlik bir de sus dolu bakışları
düşer cennet kokusu ölümün avlusuna anne bile yabancı
ninnisi cenazede okunan dua günahı gülüşünden yaslı



künyeme kazılı Karanfil Sokağı ıslak yalnızlığımın sesi
kesik izleri var bildiğim birde Karşıyaka'nın soğuk nefesi



katran tutar mı cibinlik temmuzun nazlı göbeğinde
yorulurken annelerin özlem emziren göğüsleri
vurulur bir hayat ilk nefesin kimliksizliğinde
ter kokar ziyan edilen ömür bir de hastane nöbetleri

kara yazgıya armağan olmayan öpmelerin naifliği
geçer belki yarası dudak kıvrımının ekmek bekleyişi
hüzün olur adı çığlıkların birde zamanın geçmeyişi



aklımda hala Samanpazarı'nın uğultulu yorgun adımları
göğsümde ki sızı ağzına bal ilişmemiş hasta çocukların feryadı






? bir Kurtuluş parkı bir de bendim Ankara'nın üvey evladı?