Uzak Semtlerin Kayıp Sesi

sevaplarını soyardım eskiden erdemlerinle katılsın diye ruhuma
ve ihanetle örttüğünü sanırdım göz kapaklarını Aya İrini
artık anladım, susuzluğum külfetine, artık çabam iliştirmeye
yalnız orta çağ siyahları misali günahlarını göğün göğsünün sol yanına

tavaf ediyorum tüm kaldırımlarını
bu, dünyanın uzak ucundaki semtin
-sessiz kaos-
yorgun evlerini sürüyorum yüzüme
tek tek dökülen kireçlerini
alıyorum avuçlarım içine
üşüyen boyalarına sarılıyorum
çığlık karanlıkları kanatıyor şakaklarımı
bir yeşil kelebek geçiyor tutunamadığım
sokak lambası iz düşürüyor ıssızlığına
ben işte hep bu sancılı evlerden tarafım
yokluğunun sesi ile
ayrılığın şerrinden kaçıyorum sürekli
gölgem bunalıyor Tanrım

-tüm mozaikler seni tasvir ediyor-

bir musalla mavisi konuyor usul
ay ışığı ellerine
ki senin ay ışığı ellerin
kaç medeniyeti boğdurtan
kan ve gözyaşı resitallerinde
-saydam-
engel olamıyorum
kör ışıkların içimden geçip
ardımda senin belirmene

-şiddetli yokluğumun ürkütücü rönesansı-

yeşil bir yılan dolanıyor yüreğinin
saf Anka tüylerinden yapılma
kızıl sütunlarına
ateş ve su çarpışıyor içinde
iyilik ve kötülük
ben ve sen
sen ve sen
ve ben kötü tarafınım engizisyon suçlusu
dudakların yakıcılığında
Helene ezgileri
bakışlarının Giriti, iyot esintisi
...

-davetsiz gelen bir yaşamsın kabulsüz, cesur-

bir gece treni geçiyor omuzlarından
saçların parmaklarıma dökülüyor
tuhaf
ıssızlık çarmıhına gerilmiş tenin
başucunda duran
son akşam yemeğin

uzak semtlerin kayıp sesi
gitmelerin ağıdı uğruna duyuluyor