Üzerine Hiç Kar Yağmamış Karga

/sen yoktun
ben de yoktum
söylesene sevgili
bu yoklukta nasıl buluruz rengimizi.../





ölümümü taşıyor yavşak bir karga
kanırtgan ruhumdan sus işaretleri yayılıyor gagasında
-peynir küflü-
kesif bir yosun kokusu
paslanmış bacak aranda
oysa zürriyetime küfür eden sen
senin için ölürüm diyen yine sen
kabir başlarında emdiğimiz korkak ruhlar geliyor diline
ürperiyorsun

aynı kargayı şahit diye yazdırıyorsun gözlerine
kesip göz kapaklarını kadının
doya doya bak diyor erkekliğime
-ölü adam-

omurgasız bir aşkın
tahta bacaklı ? ruhu sakat- kadını
mabed suyu ile yıkıyor bedeni(mi)ni

rüku ile secde yer değiştiriyor
kutsallığın otuz beşlikle çekilmiş dialarında

boş rolde yine aynı karga
otuz beşlik az geliyor senden geçmeye
yetmiş
iş bitmiş

şehri-i saadet yakıyor infazını
yedi tepesinde dalsız kalmış
en meşhur karga imza dağıtıyor
gakladıkça tenimin kokusu düşüyor
iki yaka öyle serinliyor

dolapderede dolapsız beygirken
-ben-
yüksek kaldırıma yazarlardı aşkımızı
oysa şimdi sen
lila rujunla yazıyorsun alnına kederini
boktan kaderinin
sil lilasını
senin ruhun yosma
karga gözlerine dokunma

rivayet olur ki yüz sene düşermişsin ayıplığa
iki yaz bir kış gördüm bu topraklarda
boşuna bedenimi okşama
kan çıkana kadar
ruhumu gagala...

alicengizoyunu

(karga karga gak dedi
çık şu dala bak dedi
çıktım baktım o dala
bu karga hep aynı karga...)