Üzülme

Üzülme gözbebeğim,
Yürek ateşim üşüme!
Değdirmem gözünü hiçbir sözüme.
Benli cümleler boğuyorsa seni,
Etmem artık tek kelime!

Yeter ki sen üzülme,
Say ki bir deli uğradı sana,
Aklına kavuşmak için.
Say ki başı kalabalık bir insan
Yalnızlığını tatmak için dokundu ince parmaklarına.
Say ki aşkın ne olduğu merakı kilitledi beni gözlerine.
Ne sayarsan say be gözüm!
Ama sana dokunmasın hiçbir sözüm.

Ben alışırım
Canıma musallat olan bu acıyla yaşamaya.
Alışırım belki
Bir yabancı gibi sana tek resimden bakmaya.
Ağıt sesli şiirler dökülse de kalemimden
İnsan olarak değerim düşse de çok sevdiğim gözlerinden,
Alışırım!

Üşürsem eğer sözlerine sarılırım
İçimde yanarsa senli anlar,
Kendime sataşırım.
Her şeyin acısını benden çıkarırım.
Doğrusu da bu ya,
Üzülmenin tek sebebi,
Olmaz olası adım!
Bu kör kütük Züleyha'lığım!

Sana söz yüreğimde gurbetler büyütürüm.
Kavuşmaya meyleden tek kelime almam dilime.
Üzülme canözüm!
Ben ölürüm!

Varsın gün gibi taze kalsın
İlk günlerin sözleri!
Varsın dün gibi uzak olsun,
Gençliğimin senli beklentileri!
Varsın sesinle kapansın,
Düşümün aşk perdesi!

Sen üzülme!
Hüznün dokunur yumruklaşan gözlerime.
Yeter ki kirpiğini indirme yere.
Ben bütün kapılarımı çarparım yüzüme.
Etmem artık tek kelime!
Nasılsa hayat iksirimi içmişim sözlerimden.
Artık uzak olurum,
İsminden
Cisminden
Dilinden.

Ömre bedel sesinden geçemem bilirsin.
Ara sıra da olsa
Sesinle kendime bir ödül veririm
Ya ıslanan gözlerimi sesinle silerim
Ya ağlamak için sesine gizlenirim.
Ama tek kelime etmem!
Sessiz sedasız sesinle avuturum yüreğimi.
İncitmem bebek kokulu gözlerini.