V/akitsiz Ölüm Ağlamaları

Sunu...


Susuyordu zihnimdeki kadın...

Ve ben;

Suskunluklardan örülen
Karanlık bir gökyüzü giydiriyordum yoksulluğuma.




/Ölümden az önce.../


Şiirsiz gün kadar boştu aynaya yansıyan gözler;
Kanına ekmek doğrayacak kadar kindar...

Geride;
Derisi canlı yüzülen sözcükler kaldı...

Alabildiğine çıplak...


Sebep/siz kahkahaların yankısında yıkılırken aklıma mukayyet duvarlar.

Kudurmaya hevesli bir köpek uludu leşimin başında...

Ortalığa hâkimken dili tutuk bir zaman,

Sen de herkes kadar suskun kal...





/Ölürken.../


Çıplak ayak dövdüğüm
Her sokak taşının altında saklanan isimsiz acılar
Ve
Soluksuz bırakılmış günbatımları getirdi
O ucube iklimsizliği
Üşüyen bedenime.

Bedenim ki

Kefen/siz...

Ben sende gizli kalan avazlara yandım.
Suskunluk maskesine gizlenen...

Günün can çekişen yangınından alevlendi deniz
Gözlerimin sürmesinden çaldığım karayla yazdım
Kaderimin eksik kalan yanını...


Kalemim

Çare/siz...





/Ölümden az sonra.../


Hırçın bir denizin dinginleşen dalgaları gibi sokuldum kıyılarına.

Yanacak gün kendini nasıl hevesle atarsa gecenin kollarına
Öylesine hesapsız hayallere daldı zihnimdeki kadın;

Bir o kadar yorgun

Ve

V/akitsiz...




Ekim'2009 Aydın...