Varlığınla Yokluğunu Yok Edemedim!

yok!sun!
ve bu yoksulluk yokluğun kadar fakir..
şimdi bakışların gidip de döndüğün yerlerden daha uzak..
ve bu tuzak ayrılıkların kapanı..
ikimizinde ayaklarında..
ne gidebiliyor..
ne de kalabiliyoruz biz bizden!!
ne eskisi kadar çarpıyor kalbimiz..
ne de yenilenmiş yalnızlığın anjinosundan..
hayat almış sanki emanetlerini..
zaman deme bana..inanmam
aman diyim amaaan..
o kadarda sıradan değil bu masal..
ne bizi bu hale getiren nee??
uzaklık şimdi aramızda duruyor!!
kilometrelerce mesafeler çiziyorum senli haritalarda..
seni bulmak için!!
hiç bulamamak bulup da kaybetmekten iyi belki..
gözlerin beni nereye çizmiş..
ben en çok gözlerindeyken bendim!!
nasıl yalındık..nasıl hala birlikteyken böyle ayrıldık!
ya an durdu..
ya yalan kudurdu!!!
bilmiyorum!
belki de saçma ama
bilmekten korkuyorum!
seni mi, kendimi mi senden koruyorum?
dedim ya susuyorum diye..
ezbere değil cevaplarım..bana yakışmaz.
konuşursam felaketlere susayacaksın!!
belkide sen benim kadar bile susmayacaksın!
sustukça kendi kendime yankıyorum!
yada böyle şiirlerime yazıyorum..
sessiz çığlıklar biriktirirken...
kendimden çalıyorum..
ne bu zavallılık..belkide eş anlamlısı alışkanlık!!
ünlemleri soru işaretlerine bağışladık!
her ikimizde soruyorsa kim cevaplayacak ki...
belkiler keşkeler virgüller bitmiycek..
ama benim sessizliğim çığ gibi büyürken..
o çığ koca bi çığlığa dönüşücek!
varlığınla.. yokluğunu yok edemedim..
neylersin!