Varoluş Söylencesi

" cumhuriyetin tüm çocuklarına ve dahi Işın Ergüney'e "


I.
-cihanda şah olsam neyleyim beni
bu eski yol artık yol değil ise-

başını iki elinin arasına aldı teokrat
son atını vurdulardı demin
sesini herkes duydu
sakat ayağına baktı
avurtları parmaklarında azalıyordu

gitmek için yerler düşünmedi
boğazında bir gemi bekliyordu
birkaç ingiliz girip koluna
onu bir köşke götürecekti

anadolu derler
harman edilir
yemenden gayrı bin savaş görmüş
erkeği pek azdır kadını yiğit
bunu böyle yazmış kalem sahibi

anadolu derler
hürlüğe düşkün
atasına töresine sadıktır amma
bir yılkı olur içi dolanır
pranga tutmaz olur ayaklarını

kanatlan da uç hadi ey deli gönül
sen gibi ne bilsinler kanatlanmayı

başını iki elinin arasına aldı teokrat
sabahleyin bir ingiliz demişti
paşa bir işler ediyormuş
onu sustur yoksa demişti
ne yapacağını biliyormuş

başını iki elinin arasına aldı teokrat
biliyordu sonunu
bunca vakit bir köşküm olmadı dedi
bir kafese doğmuştu
batırıp hokkasına dudaklarının
fermanı padişah şöyle buyurdu

ol emridir bu padişahı cihanın
tiz kellesin vurula sarı paşanın


II.
bir köydü dağın eğinde
sivas elinde
köylüsü yoksuldu, saftı
istanbuldan bu yana ferman düştü mü
ne desen inanırdı

bir akşamüstüydü
toplandılardı
celal dede, karındaşlar, köy ahalisi
bacılar arkada dinliyorlardı

konuştu biri
kürt teali cemiyetinden birkaç kişiden duymuş
paşanın adamları posta yağmalıyormuş
aşiretler silahlanıp yola düşende
ali galip dediler bura gelende
sivas ellerine vali olanda
deyiver celal dede
halimiz ne olur

konuştu biri
istanbul hükümeti ferman eylemiş
yedi düvel sırtında anadolunun
sonu pek karanlık görünüyor bu sarı kurdun
peşine gideni anda asarlar
istanbul hükümeti ferman eylemiş

söyledi celal dede
cihanın yurdu yıkılsa
yıkılmaz bülbül yurdu
kafes padişahınsa
dağlar bizimdir

kardaş dedi celal dede
sesinde titriyordu esaret
kardaş dedi
şimdi vakit kendin için ölme vaktidir
koyun olup çok yürüdü bu millet çoban peşinde
şimdi vakit o sarı kurdun ardında
koşma vaktidir

kafes padişahınsa
dağlar bizimdir

konuştu biri
savaş bitince dedi
düşman gidince
devlet halka kalacak imiş
cumhuriyet dediler
paşa öyle söylemiş
er kişi reyine sahiptir amma
hatun kısmına rey sormaz töremiz

olmamış meyveden ham göğüsleri
orada şöyle konuştu feride hatun
ben dedi sizin için hiç kimse miyim
işte ektiğim toprak
işte yaktığım ağıt gidene
işte yunana sakladığım bıçak göğsümde
işte şu dökülen kanı doğuran benim
yol benim yoldaşın benim
anadolu benim
ben dedi sizin için hiç kimse miyim


III.
mustafam
şimdi düşüncededir
sarı saçları kalpağına gizlenir
bir gün olsun gün görmedi çocuğum
şimdi ankara yolunda güneş olmak üzredir

mustafam
şimdi ağır yüktedir
bin yıllık vebali aldı boynuna
bin yıllık cehalet anadoluda
her birini omzunda taşır mustafam

sakarya ağzından ufka bakıyor
savaş bitince diyor
yunan gidince
buraları fabrikalar, tarlalar
bir tamam etmeli
dini ile kandırıldı bu millet
dini devletten ayırt etmeli
düşman gidince diyor
savaş bitince
herkes kendi kaderini
kendi seçmeli

ve şimdi
ufukta mavi bir gök
ufukta sarı tarlalar
yollar uzanıyor yarına
yollar boyu çocuklar var


IV.
şair sözüdür şu nazımdan gayrı

Şimdi zamanımda, görmediğim o günleri anlattım. Ama şimdi zamanımda, bunları bir tamam gördüm. Her şeytan başka isimlerle yeniden dirildi. Ancak unuttukları şudur ki sevgili okurum; bizde ölmeyenler var. Sevgilerimle.