Ve

Gün/ahtan uzak bir zaman
ve sen ş/afağa soyunmuş gözlerinin tenhasından
şarapnel düşler topluyorsun bana
bu yüzden ceplerim kanıyor bu zamansız ayrılıkta
bu yüzden
sol anahtarsız bir hayatın ücralarına çarpıyor göz kapaklarım .

sesimde kıyama durmuş bir feryattır şimdi aşk
ve yüzümde
İstanbul'dan kovulmuş şiirlerin
dipnotlarını yakıyor avuçlarım
ah yüzüm hep yangın yerim
ellerimden sıyrılıp
kimsesizliğe düşüyor bütün dizeler
bütün sesler yabancım

ve yıldızlar
yıldızlar tan yerine hükmediyor
sabah olmasın diye
ay ışığından süzülen gölgen düşsün diye
unuttuğum gülüşlerime

ve gölgen
ne kadar da yakınımda
ne kadar da sen !
omzunda uyuma zamanından önce uyanıyorum sana
herşey ne kadar aynı
ne çok zaman olmuş
yüzümde bir sevdalı bakış aramayalı !

bunca yaşanmışlığı
bunca körebe bakışımı
nereye saklamalı
nasıl uyandırmalı beni
bu sabahsız vakitlerden
nasıl susturmalı bir şairi
bu şiiri hangi dizesinde bırakmalı ?

şimdi gün
ahımın koynunda üşüyor
zamana kapanmış pencerem
ah zemberek nefeslerim
ayaz sinmiş sesim
sensizliğim ah !


(hani ne yaparsam yapayım
hep aynı kalacaktım
senden hiç uğurlanmayacaktım
şimdi nedir bu zifir yalnızlığım
kendime böyle soykırım kalışım
ve kimse bilmez
nedendir gün(e)ahım )

(rüyadaydım uyandım ve kapattım ışıkları gözlerime kabus bağladım)