Ve Badema

geçer demi ölgün baharımızın
uzakta dağlar öper alnından bulutları
zifirdir akan göğümden kentim ölüyor bak
bir bir duman çığlıkları yükseliyor simge abidelerin
bense yalnızlığına uzanmış bedenimde
seyrindeyim bu vahşetin tekdüze ayak sesinin


yasaksa yasak elimin elini özlemesi
sen bilinmezine giderken
yeşilsiz soluyan kentin
kurbanı olsan bir h/iç mahallenin
parmak aramda yüreğimin yangısı olursun
nazlıca tüter dumansı hayalinin
yükselir gözlerimin semasında arzı endam
ve iki damla yaşla düşersin daha bir derin
beklentilerimi senli düşerle avuturken
çöker uyku avurtlarımdan
sus perdelidir artık şiir
ve bilirim ki yalnızca bu düştür
kapayan yorgun gözlerimi


her gece çeker bir günün kepengini
düşer üstüne kisve bedenim
ki dünlerim ben gibi kaldırım yorgunu
zaman süzgecinde insan yüzleri
gelip geçer insanlar
yüzlerinde hiç biri sen olmayan maskeler
kimileri savaşını dünden kaybetmiştir
gelişim dedikleri yönlendirme kağıtlarla kandırılıp
modernizmin gettolarına birer birer sürüldükleri gün
oysa sen olmamalıydın o gün mağlupları içinde


bıraktım şehir yalnızlığını arkada
bilmediğim badiremi toplayıp pusulamda
sürgünde zoraki yelkenim
ayrılık zor-darının nefesiyle pupa
çorak ayrılığın coğrafyasında
gecenin karasularına sevda serperek
güneşli yarınların sen yanına uyanmak
oysa bu bir fizan meseli kadar uzak


ve badema aşk
ne erken solarmış
sevdanın susuzluğunda
bir karçiçeği gibi
yanı başında bekleyen
baharı görmek için


10ocak11