Ve Öğrendim Ki.100.

henüz filizlenen bir fidandım
esip geçtiğinde hayatımdan..
kolumu,kanadımı kırdın,
söküp atmalıydın toprağımdan..

haklısın..
nereden bilebilirdin ki;
bir rüzgarken sana yenilen filizin,
sen fırtına olup dönene kadar,bir çınar olacağını..
köklerinin toprağa,
gövdesinin hayata sımısıkı sarılacağını..
ve nereden bilebilirdin ki;
rüzgarken esip kırdığın o fidanın,
fırtına olup vurduğunda;
dimdik duruşuyla,vuruşlarını yıkacağını..
nereden bilecektin ki..

bende bilemedim..
sevinirdim usul usul değdiğin zaman dallarıma..
yaşamayı öğretirsin sanardım..
sen ise;beni savaşmaya mecbur bıraktın..
yaşamaktan aciz bıraktığın yetmedi,
gövdemde koccaman bir ize imza attın..
adı aşk yarası..adı yar karası..

öğrendim artık;
biri yıkılmadan biri yükselemez..
ve öğrendim ki.
birkez yıkılanı,bir daha kimse deviremez..

14.04.2009
01.19

şiirkolikte ki 100.şiirimi küllenen fikrimin,güçlenen zikrine armağan ediyorum..
nice 100'lere inş..