Ve Ölüm

I-

/kuşların katiliyim
kanatlarını acımasızca kesmiştin
ben onları özgür bıraktım!/



yaşam, eteğime sarılmış haylaz çocuk
biraz mızmız, çokça ağlamaklı
göz yaşıyla suluyor toprağı
boş durmayan karınca misali
ölümü
ölümüne hazırlıyor



ellerimde can çekişen son uyku
eritiyor buz tenimi
sonsuzluk düşüm tutsak
gerçeğin prangası paslı
ve ölüm yeniden doğuyor




II-

/güneşin rengi değmiş saçlarıma
hüznün gölgesi bakışlarımda hazal
gece serinliğinde gönlüm sana yanar... kanar/



duygusallığım eritir en çok yüreğimi
belki de
hatalarım
kalbimin sesini dinleyen bendim
özür dilesem de kendimden
affetmeyen yine benim



hüzzam makamında haykırırken ruhum
ve ölüm üfledi nefesini hayata
yaşam bir aşk daha doğurdu
sevdam, sıkıca asıldı yalnızlığıma




III-

/tanıdığım bütün martılar İstanbul'da
anadolu'nun ortasında
yolunu kaybetmiş kanatsız martıyım/



hoşça kal diyebilsem susuz şehre
kaçabilsem çıplak ayak da olsa
martıların yaşadığı ülkeye sığınsam
.........kaçarken bile hatalarımın peşindeyim



yeniden gözyaşlarım utangaç
elvedasız yorgun dilimde inatçı sızı
ruhum, bedenim küs bana
kabuğum her zamankinden daha kırılgan



şarkılara sığınmak; yetmedi nefes alışıma
şehre küsmek; götürmedi ait olduğum yere
denizi özlemek; özgürleştirmedi umudumu



oysa ben
iki aşk arasında
iki çift bakışın
ağırlığında ölüp gitmişim



bir kez daha anladım ki
annemden başka kimsem yok
ve ölüm bir soluk hüzün içimde