Veda

( İstanbul'u sana bıraktım.
İyi bak...
Sevgimin en az yarısı bende.
Ki bölmeye çalışmış, bölememiştim ikiye...
Ben iyi bakacağım bende kalana, söz! ....)

Bölmelere yabancıydı sevda.
Çarpmalara alışık.
Ya çarpılır, çoğalırdı aşka.
Ya kendini kendinden çıkarır,
Kalırdı yalnızlığa.
Toplanırdı bazen mütevazi.
En fazla çarpı iki olurdu.
Tok gözlü değil, hep açtı sevda.
Benim gibi.
Belki o da sevdaya.

(sana birkaç söz bıraktım
Ki kül olmaya yeminliydi yüreğim (k)özü.)

Gittiğin yoldu önemli olan.
Varıp varamadığın değil.
O yüzden işte benim yollarımdadır
Hep isyan
Hep isyan.
Yarım kalmış şiir,
Özlenen şehir...
Bir şehir yetmezdi bana.
Şehirleri özle (r ) di yürek
Her günü kendine batırırdı
Bencil.
Gün batımlarının siluet kuşlarını
Ekledi kendisine.
Çoğalmak mı,azalmak mı istiyordu
Bunu bile anlamadı ki.
Hiçliğe giden yolun piçlikten geçtiğini,
Anlatamadı işte yok-sadığı kendine.
Anlamadı, anımsayamadı.

Yok sanıyordu kendini.
Hiçten çok fazlasıydı oysa.
Nasılsa
Hiç;
Hasılat raporu almazdı.
Kepenkler inse de, ışıklarını hep açık unuturdu dükkanının.
Herkes karanlıkta ve üşürken soğukta.
O,alnına dokunurdu.
Geçmişten kalma ,biriktirdiği yalnızlık şarkısının.
Nakaratı her daim değiştiğinden,
Nakarat sayılmazdı dudak büküşler.
Şarkı aynı şarkıydı.
Söyleyen aynı.
Söyleten ayrı olsa da,
Elde kalan tek ortak payda.
Pay değil sakın ha,
Yanlış anlama.
Elde kalan son ortak payda,
Yalnızlık olurdu
Tüm hayatının ortasına işeyen.
Ve inanmazdın hala,
Her yerin yine de aşk koktuğuna.

15-nisan-2010....istanbul...son