Veda

Biliyorum
büyüklüktendir
Kanayan ellerinde
kendi dikenlerini görünce
sevdiğini uzaklaştırmak.
Vazgeçmeyi bilmek.
Dikenlerini kendi içine batırmak
sitemlerine diş sıkmak.

O bilmez,
gülümseyebilmek için O an'a
kaç acıyı boğazladığını
içindeki tutkunun
defalarca işkenceli sorgulardan geçirildiğini
eleverilmemiş ama,
susturulmuş avazlarında saklandığını.
Boğazında düğüm düğüm düğümlenirken kelimeler
aklının jandarmalarının konuştuğunu.
Hem bilsin istersin
Hem hiç söyleyemezsin.
Kalmasına izin veremez
liğmelenir de için için
gitme diyemezsin.

Kısa vedanı
ruhsuzluğundan sayar.
Anlayamaz ellerine dokunmaktaki zayıflığını.
Gidenlere yazılmış bütün şiirleri sana adar
yüzüne tükürürcesine.
Son cümlede saklıdır son kurşunu
bilirsin...
Dudaklarını ısırırsın
kendini acıtırsın
o acıtmadan önce alışırtırırsın bir nevi.
Yaralı bir hayvan gibi hissedersin
son kurşuna açarsın bağrını
o vurur gider
ama sen ölemezsin.


Kurşun ve içindeki ağrıyla yaşar gidersin.
Çünkü...
yaşamak büyüklüktendir
ikinci bir emre kadar
bilirsin.

Onun için mi izin verdin gitmeme İstanbul...?


Gidiyorum.
Yağmur yağıyor
son geçişim köpründen.
42 yıllık bir yük gemisi geçmeye çalışıyor boğazından.
Gidiyorum
sıfırlanıyor hayat
ve ben ter ter tepinmek istiyorum
3 yaşındayken ve tepinmek ayıp değilken
nasıl tepinmişsem babama beni bırakma diye
bırakma beni İstanbul demek istiyorum.
Ama büyüğüm işte
boğazından geçemeyecek kadar.
Biliyorum seversin beni
benim sevdiğim kadar...

Uzaklaşırken her bir kilometrede
kağıttan gemiler yapıyorum sessizce.
Sen hep büyüktün bu hikayede
bende...
bir gün bir itiraf vaktinde
yeniden buluşmak üzere.
Senden gidecek kadar.