Yağmur

Bana bir gül vermiştin,
sevip öpüp kokladığın,
Sonrada galubeladan beri sakladığım,
anne rahminde yasaklandığım,
beşiğimde kucaklandığım;

Sonra bahçemde sulayıp büyüttüğün,
hani ayrılık bile yoktu aklımda,
Ben hep senindim aslında,
Ve mutluk gözyaşın bana düşmüştü,
Ben o halimle yere,
karışmıştım toprağa,
Sonra buhar olup arşa,
Ve tekrar yağmur olup yaprağa,
Öylesine düşmüştüm gönlüne,

İşte o zaman inandık beraber ölüme,
Ve sonra ölümsüzlüğe,
Yapraktı mekanım,
Sendin sen,

İşte o hüzünle tekrar gök yüzüne yükselirken,
dayanamayıp buhar oluverdin peşimden,
Ve bulut oluverdik,
Gönlümüz yüreğimiz gökyüzünde,
Ağlamak içimizde hüzünle,
kaldık bir zaman, tutunabileceğimiz yükle,

Ve o gözyaşı tekrar yağmur oldu,
esen fırtınalar seni aldı,
ayrı diyarlara,
Ayrı iklimlere götürdü,
Ve benim yüreğim yine yalnızdı,

Gözyaşlarım, içinde eritip,
Bir yağmur oluverdi,
Fırtınalarla öylesine indi ki,
Kocaman okyanusta,
Zerrecik bir damla;

Ama umutla, sevdayla,
Alabora olmuş bir teknenin tahtasında,
Seni bekledim yıllarca,
Ve nihayet geldi,
İhtimali olmayan o damla,
İşte sendin, zamanın mekanın ortasında,
ihtimallerin olanaksızlığıyla;

Ah yağmur olduk biz,
Yağmur içinde iki damla;
Topraktan başlayan macera;
Okyanusta bir tahtada;
İki damla, yine buluştu işte,
Ve oradan buhar olup yükseldik;
Ta sonsuzluğa....
141220-0951 balix