Yağmur Sesli Haziran

...


Ey kalbime maruz kalmış mahsun
mutlak aşkın somut tanığı
Ey ruhunda özlem büyüten
Ey gövdeme serpilen yağmur
Suyun öpüşen mavi öznesi
Ey Yalnızlığımı çalan mihriban...


... ... ... ... ... ... ...



Sen yokken
Kalın harflerle doğrandım sabahlara
Dönüp güneşe bile bakmadım
Hep aynı saatte uyandım sabahları
Sen varmışsın gibi dokundum aynaya
Geceden kalma ay kesiği gümüş tül
Ve düş yüzünün suya değen öpüşü






Sen yokken
Yıldızları saydım akşamları
Ateş böcekleriyle özdeştim
Hep senin olduğun şehre döndüm yüzümü
Bütün sensizliklerde sendim
Sustuğunda bütün soyut söylenceler
Özledikce uzadı zamanın gövdesi
Sen yokken ben hiç yaşamadım





Sen yokken
Ne çok eksildi kum
Bir saatin ibresi kalbim
Enlem ve boylam iki cümle
Adına tutulmuş döngüm
Dokunduğunda sesime
Hep o aynı kelime...
Sen yokken
Gölgesiz bir mum gibi söndüm




Sen yokken
Ben yoktum
Bir elimde haziran birinde yağmur
Kavuşmaları avuçlarımda yaktım
Ah sunağım- kutsal labirentim-kehanetim
Düşünce kıblem suyun aynasına
Her gece ülkeme
Sen diye baktım...