Yağmurdan Kaçarken Delâl'e Tutulmak

Delâl
her buluşmamız
yanağımda masum öpücükler estiren rüzgârdı
bir o kadar tutkulu
ve saçlarımdayken ellerin
güneş gibi bedenimi ısıtırdı şefkatin


ben göğün karanlığına mahkum bir yıldız
bazen hırçın ve hoyrat Karadeniz
ve bazen yağmur
öyle uzak, öyle ıpıslak
ve gözlerin kıyılar boyu savrularak yüzümden
bulutları istiflerdi gözbebeğime


sığınakları yağmalanırdı kalbimin kuş seslerinden
kanatlarında gökkuşağı
bir yangın yürürdü bileğimdeki ince damarda
bazen bir şiir olurdu
ve bazen isyan
ya da nakaratı bir ayrılık şarkısının
gecenin işte bilmem kaçında yazdığım
bir avuç gözyaşımla


ey önce bir kıvılcımla yakıp tutuşturduğun yüreğimi
hüzün yağmurlarıyla söndürmek isteyen sevgili
...bilmelisin ki artık çok geç
sen kederine doyamadığım
siyah odalarda gizli sevdiğim
kendimle saklambaç oynayabildiğim
susmalarıma inat
konuşmaktan çekinmediğimsin


ve sessizliğini sevdim en çok belki de
rüzgar ve fırtınanın ardındaki süt liman sakinliğini
sokulup yalnızlığın koynuna
ve boynuna sarılıp
öyle çocukça ölmeyi
sensizliğimde saklısın sevgili
bensizliğinle öldüğün gibi