Yalnızlığım Kapıda

Bir ayak izi çalıyordu, kimsesizliğimin kapısını
Yavaşça toparladım,
Sahipsiz buseleri yanaklarımdan.
Takvimlerin ,yapraklarını son döktüğü günden kalan
Bir sessizlik daha vurdu şakaklarıma
Ağlasam su götürmez yanaklarım
Düşlerimin külleri bulanır çamura

Cesaretim yoktu
Sözün bittiği yerde başlayan,
Sessizlikte düğümlendi dilimde.
Aralandı geceden bir pencere
Yalnızlığım içerde kaldı, ben dışlandım
Kimsesizliğim ise,
Kapı önünde çığlık çığlığa

Öylesine izbesinde ki aklım şaşkınlığımın
Aynı sözleri cilaladı cilaladı
İlk dudaktan çıktığı gibi parlamadı
Sonra mumlar dizdim her bir harfe
Gece öylesine alfabeden yoksun ki
Kapı önündeki çığlıktı tek duyulan
Anlamı alfabelere sığmayan

Bir adım sonramın selaları okundukça
Kaçmak için bulamıyorum nefesimi
Soluksuz köreltti gece cesaretimi
Seslensem alır mı yalnızlığım beni içeri?