Yalnızlığım Var Benim

Bu sabah mutsuz bir güne uyanıyorum
Mutsuz bir güne açılıyor göz kapaklarım
Ve baktığım her yer alacakaranlığında
Sanki geceyle gündüz yer değiştirmiş gibi
Ay gündüzde, güneşse gecede bu sabah...
Yüreğim de bir tuhaf bugün
Dünkü yumuşaklığının eseri yok...
Bugün her günümden sanki
Daha katı ve acımasızım...




Oysa her iç çekişlerimde
Canımın yandığını hissediyordum ben
Bunu hissediyorken, acıyorsa canım
Söyle yüreğim, nasıl bu kadar acımasız olunur
Nasıl bu kadar duygusuz kalınır ki...
Ve bu pelesenk olmuş duygularım
Kök salarken içimde...
İşte ben yüreğim!
O zaman ben...
İstesem de yumuşayamıyorum
Ve kaskatı kesiliyorum...
Alacakaranlıkları hiç sevmiyorum desem de
Bazen çaresizce boyun büküp
Diz çöküyorum...




Ya gündüz olmalı, demiştim bir şiirimde
Ya da gece...
Can dediğinse hep yanında olmalı, hep senle...
Şimdi ise ne can var yanımda, ne de canımdan bir parça
Sokak lambalarının geceyi aydınlatan ışığı gibi
Alacakaranlık düşlerim ve yalnızlığım var şimdi...
Tıpkı doğarken ve ölürken olduğu gibi,
Bu kalabalıklar içerisinde bir tek, bir tek...
Yalnızlığım var benim!
Yalnızlığım...